نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی
چکیده
این مقاله به بررسی سیر تحول گفتمان توسعه سیاسی در تاریخ معاصر ایران از پیروزی انقلاب مشروطه تا پایان دهه دوم انقلاب اسلامی می پردازد. یافته های حاصل از یک پژوهش کیفی بر اساس روش تحلیل گفتمان و با استفاده از الگوی ترکیبی نورمن فرکلاف و تئون ای ون دایک دست مایه این بررسی است که هشت دوره تاریخی را در بر می گیرد. مقاله حاضر نشان می دهد که شاخص های توسعه سیاسی از قبیل آزادی، قانون گرایی، جامعه مدنی، کثرت گرایی، رقابت و مشارکت سیاسی در دوره نخست، یعنی در سال 1258 در نقطه مطلوبی قرار دارند. این وضعیت، ناشی از پیروزی انقلاب مشروطه و به ثمر نشستن مبارزات ملت ایران برای رهایی از استبداد تاریخی است. شاخص های مذکور در سال ۱۳۱۲ که حکومت مطلقه رضاشاه در شرف تکوین است، به شدت سقوط می کنند؛ اما در سال ۱۳۲۰ تحت تأثیر تحولات سیاسی و اجتماعی، عالم اقتدار و کنترل حکومت مرکزی، تمایل شاه جوان به اصلاح تصویر ذهنی مردم حکومت استبدادی مطلقه رضاشاه و بروز نوعی هرج ومرج سیاسی، منحنی مذکور بار دیگر صعود می کند، اما در مقایسه با دوره اول و دوره چهارم ( ۱۳۳۱) در جایگاه پایین تری قرار دارد. در سال ۱۳۳۱، بار دیگر شاهد نضج گیری گفتمان توسعه سیاسی به ویژه در بعد استقلال طلبی و آزادی خواهی هستیم. در دوره پنجم نیز همچون دوره دوم منحنی توسعه سیاسی در نقطه حضیض قرار دارد، در حالی که وضعیت سال ۱۳۵۸ به سال ۱۳۲۰ شبیه است. به نظر می رسد که رشد برخی شاخص های توسعه سیاسی در سال 1358 نیز ناشی از رهاشدگی اوایل انقلاب و بروز مطالبات اجتماعی است. وضعیت سال 1371 از لحاظ توسعه سیاسی مطلوب نیست. در این سال نیز گرچه مانند مقطع 1352 به نوسازی اجتماعی اقتصادی توجه فراوان می شود اما بعد سیاسی و فرهنگی توسعه به شدت مورد غفلت قرار میگیرد. سال ۱۳۷۷ سال اوج گیری گفتمان توسعه سیاسی است. در واقع تنها در این مقطع است که مفهوم «توسعه سیاسی» به طور مستقیم به کار می رود، زیرا در مقاطع دیگر، ما اساساً شاخص ها مفاهیم توسعه سیاسی و نه اصطلاح و مفهوم آن رو به رو هستیم. گفتمان توسعه سیاسی در این سال حتی از نخستین سال پیروزی انقلاب مشروطه نیز جایگاه بالاتری دارد. به طور کلی، سال 1377 نقطه اوج منحنی شاخص های توسعه سیاسی و سال1312 نقطه حضیض آن است. به این ترتیب، مقاله حاضر با بررسی هشت دوره تاریخی، تصویری کلی از جایگاه گفتمان توسعه سیاسی در یک قرن اخیر ایران ارائه میکند.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
Evolution of Political Development Dicnurse in Iran (From The 1906 Constitutional Revolution to 1998)
نویسنده [English]
- mohammad mehdi forghani
چکیده [English]
The present article deals with the changes of political development discourse in the contemporary history of Iran from the triumph of the Constitutional Revolution (1906) up to the end of the second decade of the Islamic Revolution (1998). Findings of a qualiltative research. based on the analytical discourse and conducted by using the combined pattern of Norman Fairclough and Teun A. van Dijk, forms the basis of analysis in the present article. The research goes through the editorials of the newspapers which represented the ruling discourse during eight historical junctures (1906, 1933, 1941, 1952, 1973, 1979, 1992, and 1998). The article will show that indicators of political developments such as freedom, legalism, civil society, pluralism, competition, and political participation in the first juncture, i.e. 1906, stand and efficacy of the struggles of the Iranian nation to get rid of the historical tyranny. This indicator drops severely in 1933 when the autocratic rule of Reza Shah is on the verge of creation. ln 19-n, the curve begins to ascend once again under the impression of political and social developments, lack of authority and control eht gniyfidom sdrawot gnik gnuoy eht fo ycnednet .tnemnrevog lartnec eht fo people's image of the tyrannous and autocratic rule of Reza Shah, and eruption of some political anarchy; however, it stands at a lower position as
)